viernes, 1 de mayo de 2020

Paper Higiènic


Fa dies que tenia pendent de publicar el relat original, aquest, en català, ja ho havia fet en castellà i en italià. Només volia esperar que l'Escola de Lletres el publiqués a les seves xarxes per a fer-ho jo. I l'Escola ja ho va fer el 04 d'abril, però com durant la quarantena el temps sembla que corri encara més de pressa que mai… 


PAPER HIGIÈNIC
Sona el despertador, són dos quarts de set. Tot i que els nens no van a l’escola des de fa setmanes, tu i el teu home us aixequeu a la mateixa hora. Aprofiteu per a netejar ben bé els tiradors de les portes i finestres i tot el que toqueu amb les mans. I mentre el teu home acaba, et dutxes. Avui et toca a tu. Surts de casa amb tot l’obligatori: granota de protecció biològica, casc integral amb mascareta, guants i botes. Agafes el carro de la compra i, sobretot, el fuet per a defensar-te.

            Arribes a la porta del supermercat. Són tres quarts de vuit i ja hi ha una dotzena  de persones davant teu. Sí, sembla que avui podràs aconseguir una mica de carn o de peix. Pollastre, conill... fins i tot menjaries gos si hi hagués. Fa més d’un mes que mengeu pasta i sardines de lata. Pasta amb tomàquet de tetrabric i amb salsitxes de Frankfurt, que tu saps que, de carn, en tenen poca o res. I sardines, moltes sardines. És el que va aconseguir comprar el teu home al principi del confinament i encara dura. Els nens n’estan farts. De la pasta i de les sardines. I tu també.

            S’ha de ser ràpida i conèixer ben el supermercat per arribar directament a la zona on està el que es necessita. De mica en mica arriba més gent. Als rotlles, la gent comenta que el Govern s’està plantejant implantar cartilles de racionament. Potser és una solució, així hi hauria una mica de tot per tothom. A partir de tres quarts de nou hi ha tanta gent esperant que això es descontrola i ja no existeix la cua. Ho veus venir: imperarà la llei del més fort. O del més espavilat. A les nou tothom està nerviós. Ningú obre la porta. De sobte se sent un clic i després el soroll dels altaveus connectant-se:

            —Bon dia, els parla l’encarregat de la botiga. El camió frigorífic avui no ha arribat. Ens diuen des de l’empresa de transports que, en passant per Cambrils, l’han aturat i li han robat tota la mercaderia.

            Els crits de la gent et fan por. Alguns comencen a colpejar els vidres de la porta amb ràbia. Fins que els trenquen. Una onada de gent envaeix el vestíbul de la botiga. Dubtes si deixar-te arrossegar dins. Tu necessites carn o peix, encara tens al rebost bastant pasta, tomàquet i sardines com per entrar i agafar alguna cosa. Però veus una senyora gran que s’obre camí a bastonades entre la multitud. La reconeixes: és la teva veïna, la senyora Amparito.

—On va, senyora Amparito? —li dius aturant-la.

—A agafar el que sigui, nena —respon desempallegant-se— , i el vendré al Wallafood.

Després d’al·lucinar unes dècimes de segon, reacciones i entres al súper tu també. Lluites amb la gent, sense cap escrúpol trepitges, dones empentes i fuetades. Aconsegueixes poc, però surts contenta. Sense carn ni peix, però contenta.

Arribes a casa. El teu home et fa una abraçada i un petó.

—Ostres, cari, estava preocupat, has trigat molt i pensava que t’haurien atracat.

—Ja, és la guerra —li dius esbufegant.

—Mama —criden els teus fils corrent pel passadís—, has comprat pollastre?

—No, però mireu, he comprat arròs —dius traient un paquet del carro.

—Bé! —celebren amb aplaudiments.

—I paper higiènic. Del del gosset.

El teu home et mira sense entendre, teniu més que suficient al rebost.

—És que tothom en prenia.




miércoles, 18 de marzo de 2020

NÉ CARNE NÉ PESCE

Sembra che ci volesse una quarantena perchè io tornassi a scrivere in italiano. Forse sì. Spero farlo più spesso in avanti e non aver di aspettare alla prossima emergenza sanitaria. Ecco una piccola storia scritta prima in catalano, poi in spagnolo e che finalmente ho scritto in italiano e che, grazie all'aiuto della mia professoressa Lidia Moriondo (a chi sono gratissima), potete leggere senza perdere gli occhi nel tentativo.

Se vi piace, potete condividerla.

Foto dal sito www.dieta-personal.blogspot.com
NÉ CARNE NÉ PESCE
Suona la sveglia, le sei e mezza. Sebbene i bimbi non abbiano scuola da parecchie settimane, tu e tuo marito vi alzate alla stessa ora. Ne approfittate per pulire bene le maniglie di porte e finestre e tutto quello che toccate spesso con le mani. Mentre lui finisce, tu fai la doccia. Oggi tocca a te. Esci da casa vestita con tutto quello che è obbligatorio: tuta di protezione biologica, casco integrale con maschera, guanti e scarponi. Prendi il carrello per la spesa e, soprattutto, l’umbrello per difenderti.

            Arrivi all’ingresso del supermercato. Sono le otto meno un quarto e c’è già una dozzina di persone prima di te. Sì, sembra che oggi tu possa farcela a comprare un po’ di carne o di pesce. Pollo, coniglio... se ci fosse, mangeresti anche un cane. È più d’un mese che mangiate la pasta e delle sardine in conserva. Pasta con la passata in tetrapak e le salsicce di Frankfurt che, lo sai, di carne ne hanno niente. E poi sardine, tante sardine. È quello che tuo marito è riuscito ad acquistare all’inizio del confinamento ed è ancora rimasto nella vostra dispensa. I bimbi sono esaspirati. E anche tu.

            Bisogna essere veloci e conoscere bene il supermercato per andare direttamente nella zona dove c’è quello che serve. Un po’ alla volta arriva più gente. Fra i gruppi, la gente mormora che il Governo sta pensando ad organizzare tutto tramite carte di razionamento. Magari sarebbe una soluzione, così ci sarabbe un po’ di tutto per tutti. Alle nove meno un quarto c’è talmente tanta gente in attesa che la situazione esce fuori controllo e non esiste più la coda. Sai quello che succederà. Prevarrà la legge del più forte. Oppure quella del più furbo. Alle nove tutti si innervosiscono. Nessuno apre le porte. Improvvisamente si sente un clic e poi il rumore degli altoparlanti che si connettano:

            —Buongiorno, Vi parla il responsabile del punto vendita. Il camion frigorifero non è arrivato. Ci avvisano dall’azienda di trasporti che, prima di arrivare qui, l’hanno fermato e li hanno rubato tutta la merce.

            Le urla della gente fanno paura. C’è chi comincia a colpire i vetri delle porte con tanta rabbia. Fino a romperli. Un’onda di gente invade l’hall del negozio. Non sai se lasciarti trascinare all’interno. Volevi carne o pesce, tu hai ancora in cantina abbastanza pasta, passata di pomodoro e sardine per entrare e prendere qualsiasi cosa. In quel momento vedi una signora anziana che si apre il passo a bastonate. La riconosci: è la tua vicina, la dolcissima signora Maria.

—Ma dove va, signora Maria? —le chiedi afferrandola per una manica.

—A prendere qualsiasi cosa, cara —risponde liberandosi da te—, per poi venderlo su  Wallafood.

Dopo lo sbigottimento di qualche decimo di secondo, reagisci e anche tu entri nel supermercato. Litighi con la gente, senza scrupoli calpesti, spingi e usi l’ombrello come una frusta. Riesci a prendere poche cose, ma esci contenta. Senza carne né pesce, ma contenta.

Arrivi a casa. Tuo marito ti bacia e ti abbraccia.

—Accidenti, amore, mi ero preoccupato! Sei stata via tanto tempo e pensavo che, magari, ti avessero rubato i soldi o la spesa.

—Lo so, è la guerra! —gli dici sbuffando.

—Mamma —i tuoi figli si avvicinano per il corridoio—, ci hai portato il pollo?

—No, ma guardate, ho comprato del riso —dici tirando fuori dal carrello un pacco.

—Evviva! —festeggiano con degli applausi.

—E carta igienica. Quella con dei fiori.

Tuo marito ti guarda senza capire, in cantina ne avete molta di più di quella che vi serve.

—Ma tutti quanti la prendevano.

lunes, 16 de marzo de 2020

PAPEL HIGIÉNICO

Para estos días de cuarentena, voy a tratar de publicar cuentos, micros o lo que surja, para entretener a quien tenga ganas de leer. Aquí tenéis el fruto de la última clase precuarentena del Taller Itinerant que organiza la Escola de Lletres de Tarragona. Originalmente está escrito en catalán. En unos días lo subiré en catalán y también en italiano. 

PAPEL HIGIÉNICO.
Suena el despertador, las seis y media. Aunque los niños no van al colegio desde hace semanas, tu marido y tú os levantáis a la misma hora. Aprovecháis para limpiar bien los pomos de puertas y ventanas y todo lo que tocáis con las manos. Y mientras él termina, te duchas. Hoy te toca a ti. Sales de casa con todo lo obligatorio: buzo de protección biológica, casco integral con mascarilla, guantes y botas. Coges el carro de la compra y, sobre todo, la fusta para defenderte.
            Llegas a la puerta del supermercado. Son las ocho menos cuarto y ya hay una docena de personas delante de ti. Sí, parece que hoy podrás conseguir algo de carne o de pescado. Pollo, conejo… si hubiera comerías incluso perro. Hace más de un mes que coméis pasta y sardinas en lata. Pasta con tomate de tetrabrik y salchichas de Frankfurt, que tú sabes que, de carne, tienen poco o nada. Y sardinas, muchas sardinas. Es lo que consiguió tu marido al principio del confinamiento y todavía dura. Los niños están hartos. De la pasta y de las sardinas. Y tú también.
            Hay que ser rápida y conocer bien el supermercado para ir directamente a la zona donde está lo que necesitas. Poco a poco llega más gente. En los corrillos, la gente comenta que el Gobierno se está planteando implantar cartillas de racionamiento. Quizás es una solución, así habría un poco de todo para todos. A partir de las nueve menos cuarto hay tanta gente esperando que todo se descontrola y la cola ya no existe. Lo ves venir: imperará la ley del más fuerte. O del más espabilado. A las nueve todo el mundo está nervioso. Nadie abre la puerta. De pronto se oye un clic y luego el ruido de los altavoces conectándose:
            —Buenos días, les habla el encargado de la tienda. El camión frigorífico hoy no ha llegado. Nos dicen desde la empresa de transportes que, al pasar por Cambrils, lo han parado y le han robado toda la mercancía.
            Los gritos de la gente te dan miedo. Algunos empiezan a golpear los cristales de la puerta con rabia. Hasta que los rompen. Una ola de gente invade el vestíbulo de la tienda. Dudas si dejarte arrastrar dentro. Necesitas carne o pescado, todavía tienes en la despensa bastante pasta, tomate y sardinas como para entrar y coger algo. Pero ves una señora mayor que se abre paso a bastonazos entre la multitud. La reconoces: es tu vecina, la señora Amparito.
—¿A dónde va, señora Amparito? —le dices agarrándola.
—A coger lo que sea, bonita —responde desembarazándose de ti—, para venderlo en Wallafood.
Después de alucinar unas décimas de segundo, reaccionas y también entras en el súper. Peleas con la gente, sin escrúpulos pisas, empujas y usas la fusta. Consigues poca cosa, pero sales contenta. Sin carne ni pescado, pero contenta.
Llegas a casa. Tu marido te besa y te abraza.
—Ostras, cari, me tenías preocupado, has tardado mucho y pensaba que te habrían atracado.
—Ya, es la guerra —le dices resoplando.
—Mamá —gritan tus hijos corriendo por el pasillo—, ¿has comprado pollo?
—No, pero mirad, he comprado arroz —dices sacando un paquete del carro.
—¡Bien! —celebran con aplausos.
—Y papel higiénico. Del del perrito.
Tu marido te mira sin comprender, tenéis más que suficiente en la despensa.
—Es que todo el mundo lo cogía.